نمای داخلی ساختمان

تاریخچه سقف کاذب

در مورد چگونگی به وجود آمدن و به کارگیری سقف کاذب چیزهای بسیاری گفته شده است ولی منطقی ترین آن‌ها این است که سقف کاذب با الگو برداری از سقف آویزهایی که در قرن 14 برای زیبایی معبدهای ژاپن بوده درست شده است. در قرن 20 مهندسان آمریکایی برای درست کردن سقف تالارهای بزرگ خود از تایل‌ها و سیستم‌های نگهدارنده استفاده می‌کردند که این کار تا زمان مرمت بسیار خوب پیش می‌رفت. چرا که برای مرمت و بازسازی این بناها دیگر به قسمت بالایی سقف‌ها دسترسی نداشتند و معمولا مرمت و بازسازی این نوع بناها یا غیر ممکن و یا هم بسیار وقت گیر بود.

این وضع در آمریکا و دیگر کشورهای جهان بسیار با مشکل رو به رو شد تا این که مهندس دونالد براون در سال 1958 سقف‌های کاذب را تهیه و به ثبت رساند تا به این مشکلات پایان دهد و با این اختراع دسترسی به تمام نقاط بالایی سقف در زمان مرمت وبازسازی ساختمان و سازه میسر می‌شد. بعد از سال 1958 روز به روز تعداد مشتریان سقف کاذب و استفاده از سقف کاذب بالا می‌رفت به طوری که شرکت‌های زیادی به تولید و عرضه انواع این سقف‌ها پرداخته اند و همچنین این سقف‌ها در سال 1355 در کشور ایران مورد استفاده قرار گرفت.

رابیتز

چنانچه لایه آخر سقف کاذب سفیدکاری با گچ باشد از اجرای چوب‌های چهارتراش خودداری نموده و بعد از نصب میلگردهای چپ و راست ورقه‌های رابیتز (شبکه فلزی) را که تقریباً شبیه توری است به این میلگردها با مفتول ۳ تا ۳٫۵ می‌بندند. فاصله بستن رابیتز به سقف نباید زیاد باشد زیرا در این صورت رابیتز وزن گچ و خاک و گچ روی آن را تحمل نکرده و سقف ناصاف می‌شود. به این ناصافی اصطلاحاً '''کاس و سینه''' می‌گویند. در این طریقه هم باید نبشی کنار دیوار کار گذاشته شود و سر ورقه‌های رابیتز به آن متصل گردد.

گچ کاری روی رابیتز

اجرای این لایه عیناً مانند همان است که در مورد گچ کاری توضیح داده شد. فقط در این مرحله برای قشر زیر گچ کاری نمی‌توان از کاهگل استفاده نمود بلکه باید زیرکار را به وسیلهٔ یک قشر گچ و خاک پوشانید زیرا گچ و خاک از سوراخ‌های رابیتز گذشته و مانند قلابی در پشت آن قرار گرفته و سطح محکم و یکنواختی را ایجاد می‌نمایند. برای آخرین قشر سقف کاذب از انواع دیگر پوشش‌ها نیز استفاده می‌نمایند. مانند ورقه‌های یونولیت یا انواع چوب‌های تزیینی یا انواع قالب‌های گچ.

نبشی کنار دیوار

در کنار دیوار یعنی در محل اتصال سقف کاذب به دیوار یک عدد نبشی وصل می‌کنند اکر در آن ناحیه امکان آویزان کردن میلگرد از سقف موجود باشد این نبشی کنار دیوار را به آن میلگردها جوش می‌دهند ولی اگر امکان آویزان کردن میلگرد از سقف موجود نباشد نبشی را با شاخ به دیوار مجاور به‌وسیلهٔ گچ متصل می‌کنند آنگاه سپری‌ها یا نبشی‌های چپ و راست را به آن جوش می‌دهند.

چوب‌های چهار تراش چپ و راست

اگر آخرین لایه سقف ورقه‌های آکوستیک باشد روی این لایه نبشی دو سری چوبهای چهارتراش ۳در۳ سانتیمتر متصل می‌نمایند. بدین طریق که سری اول را به نبشی ویا سپری با سیم آرماتوربندی می‌بندند و سری دوم را به سری اول به وسیله میخ متصل می‌نمایند. فاصله این لایه آخر از همدیگر کاملاً بستگی به ابعاد آکوستیک دارد. آنگاه ورقه آکوستیک را روی آن نصب می‌نمایند.

ورقه‌های آکوستیک

اصولاً آکوستیک یک نوع ایزوله صوتی است که با مصالح مختلف ساخته می‌شود. این لایه در سالنهایی که نباید صوت تولید پژواک نماید مورد استفاده قرار می‌گیرد مانند سالن‌های سینما، اپرا یا سالن‌های سخنرانی. برای جلوگیری از تشدید صوت مصالح مختلفی به کار می‌برند از قبیل پارچه که آن را به صورت چین دار در محل‌های مربوطه نصب می‌نمایند یا پلاک‌های گچی یا پلاک‌های چوبی و در نهایت ورقه‌های مقوایی فشرده که معمولاً به رنگ سفید بوده و دارای سوراخ‌های منظم یا نا منظمی‌است که مانع برگشت صوت می‌شود. این ورقه‌ها که به نام آکوستیک در بازار معروف است به وسیله کام و زبانه به همدیگر متصل می‌شود و آن را به‌وسیلهٔ سنجاق‌های مخصوصی شبیه به سنجاق ماشین دوخت به زیرسازی چوبی سقف متصل می‌نمایند. به همین دلیل است که تراز بودن قسمت چوبی زیر آکوستیک از مهم‌ترین مطالب سقف کاذب است.

نکات جایگذاری آرماتور

الف- کلیات : آرماتور باید به دقت در محل‌های تعیین شده در نقشه‌ها جایگذاری شده و به طریقی درجا تثبیت گردد که در هنگام بتن ریزی تغییر مکان ندهد. آرماتور نصب شده باید عاری از هرگونه آلودگی، زنگ زدگی، پوسته، رنگ، روغن و یا هرگونه ماده خارجی دیگر باشد.

ب- آرماتوربندی: آرماتور باید در کلیه تقاطع‌ها به یکدیگر بسته شوند به جز در مواردی که فاصله آرماتور‌ها از ۳۰ سانتی متر کمتر است که در این موارد می‌توان به صورت یک در میان آن‌ها را بست.

ج- تکیه گاه و فاصله نگهدار: برای ثابت نگه داشتن فاصله بین آرماتور با قالب و یا سطوح زیرین باید بسته به موقعیت کاری از بست، بلوک، آویز و یا وسایل مناسب دیگری استفاده شود. بلوک مورد استفاده برای منظورهای بالا و یا جدا نگه داشتن آرماتورها از یکدیگر باید از نوع سیمانی بوده و دارای شکل و ابعاد و استحکام لازم باشد. تکیه گاه‌های فلزی که با سطح خارجی بتن مماس می‌باشند باید از نوع ضد زنگ باشند. حتما بخوانید : بررسی مراحل نورد میلگرد و پروفیل

د- فاصله بین آرماتورها: به استثنا داخل ستون‌ها فاصله خالی بین میلگردها در بتن حداقل نباید از هیچ یک از مقادیر زیر کمتر باشد.

ه- پوشش روی آرماتور: به طور کلی و به جز در موارد استثنایی که دستور دیگری داده شده باشد پوشش بتنی روی آرماتور که عبارت از فاصله بین سطح بتن تا سطح خارجی نزدیک ترین آرماتور است با در نظر گرفتن موارد استثنایی زیر نباید کمتر از قطر آرماتور باشد لیکن در مواردی که قطر آرماتور از ۵ سانتی متر کوچک تر است این حداقل فاصله ۵ سانتی متر خواهد بود.

۱ – در مورد فوندانسیون و سایر عضوهای اصلی که بتن در مجاورت زمین ریخته می‌شود حداقل این فاصله ۷٫۵ سانتی متر می‌باشد.

آرماتور مشبک و یا بافته شده: در مواردی که به کار بردن آرماتور شبکه‌‌‌ای و یا بافته شده لازم باشد این نوع آرماتور باید دارای اندازه وزن و از نوع مشخص و مورد تصویب مهندس ناظر باشد. لبه و انتهای آرماتورها باید به عرض یک شبکه و لااقل ۱۰ سانتی متر روی هم قرار داده شده و در فواصل حداقل ۶۰ سانتی متر به یکدیگر بسته شود.

نکات اجرایی آرماتوربندی ساختمان

آرماتوربندی چیست همه چیز در خصوص نکات اجرایی آرماتوربندی در مقاله‌های گذشته به طور مفصل در خصوص مراحل اجرایی آرماتوربندی ساختمان و در سه قسمت مطالبی خدمتتان ارائه گردید. در مقاله حاضر بر نکات اجرایی آرماتور بندی تمرکز شده است.

•خم کردن آرماتور

کلیه میلگردهای آهنی باید در حالت عادی محیط (بدون حرارت دادن) و به شکل و ابعاد نشان داده شده در نقشه‌ها خم شود. آرماتور نباید به طریقی خم شود که قطر آن کاهش یابد و یا به آن صدمه‌‌‌ای وارد آید.

•شعاع انحنا آرماتور

۱ – خم نمودن آرماتور برای خاموت سازی و کارهای مشابه باید با استفاده از میله خم کاری به قطر حداقل ۲ برابر قطر آرماتور انجام گیرد.

۲ – برای خم نمودن سایر آرماتورها باستثنا قلاب باید از میله خمکاری به قطر حداقل ۶ برابر کمترین قطر آرماتور استفاده نمود لیکن در مورد میلگردهای بزرگ تر از ۲۴ میلی متر میله خمکاری باید حداقل ۸ برابر قطر میلگرد مصرفی باشد.

۳ – در مورد خاموت و قلاب‌های انتهایی آن خم نمودن آرماتو باید تحت زاویه ۹۰ درجه و یا ۱۲۰ درجه باشد.

۴ – برای سایر قلاب‌ها، میلگرد باید ۱۸۰ درجه خم شود و طول قسمت مستقیم آن باید حداقل ۴ برابر قطر میلگرد بوده و نباید در هیچ مورد از ۶ سانتی متر کمتر باشد. قطر میله خم کاری برای ساختن قلاب باید حداقل ۲٫۵ برابر قطر آرماتور باشد.

میل گرد گذاری شالوده‌ها

عملاً میل گردها به حالت شبکه‌ای در کف شالوده قرار داده می‌شوند، البته بایستی فاصله‌ی پوشش بتن رعایت شود. به منظور به وجود آوردن چسبندگی بیشتر و انتقال مناسب‌تر نیرو میان بتن و فولاد در کناره‌های فونداسیون، میل گردهای شبکه با خم ۹۰ درجه به طول مشخص، شکل داده خواهند شد. در شکل زیر نمونه‌هایی از میل گرد گذاری شالوده‌ها را می‌توانید ببینید.

با در نظر گرفتن عمق فونداسیون و میزان بار، سیستم میل گرد گذاری در آن‌ها می‌تواند به صورت شبکه‌های تحتانی و یا ترکیبی از شبکه‌های فوقانی و تحتانی صورت گیرد. به منظور حفظ فاصله‌ی معین میان دو شبکه از خرک یا میل گرد خم شده به صورت تکیه گاه، استفاده خواهد شد که در شکل زیر قابل ملاحظه می‌باشد.

شن به زبان فرانسه به معنای زنجیر و ‌شناژ به معنی زنجیر کردن است. شناژ برای متصل کردن کلیه‌ی پی‌ها به همدیگر ایجاد می‌شود. این قسمت از ساختمان از روی کرسی چینی و معمولاً در یک تراز ساخته می‌شود. در اثر وجود شناژ، قسمت‌های ساختمان بطور یکپارچه عمل نموده و تمامی‌نشست‌ها یکنواخت شده و نیروهای وارده‌ی اتفاقی (‌مانند زمین لرزه و باد‌) به یک نقطه ساختمان به تمام قسمت‌های ساختمان منتقل گشته‌، در نتیجه از شدت نیروی وارده در یک نقطه کاسته شده و مانع خرابی ساختمان می‌شود.

تعمیر ترک در نعل درگاه :

به علت‌های زیر، نعل درگاهی و سطوح زیر آن می‌شکنند.

در اثر نشست ستون زیر نعل درگاه، به علت اهرم ‌شدن آن، برش افقی به وجود آید.

برش‌های عمودی به خاطر وجود پیوند و اثر نیروهای فشاری در امتداد تیر نعل درگاه و برش‌های طولی بعد از مقدار گیر نعل درگاه به وجود می‌آید که در هر دو حالت، جداره ترکها را می‌تراشیم، باز می‌کنیم و سپس گرد آن را می‌گیریم‌. سپس، محل مرطوب شده را با گچ به اصطلاح تیزون (‌زودگیر‌) پر می‌کنیم و زمینه را با کشته کشی آماده می‌سازیم و سپس ترکها را به ترتیب ترمیم و تعمیر می‌کنیم.

پیوند در ترک‌های عمیق :

چنانچه ترک عمیق باشد، رج‌های بریده شده را از دو طرف به اندازه یک نیمه، خالی می‌کنیم و با به کار بردن ملات مرغوب و آجرهای راسته مقاوم، سطح ترک را در عرض دیوار با رعایت پیوند، کامل می‌گیریم و سپس مبادرت به اندود کاری می‌کنیم. در این صورت، اثر ترک به کلی محو می‌شود. در بعضی موارد ترک به حدی است که از بیرون، نور و اشیاء قابل رویت می‌شود‌. به طور مسلم، این ترکک و شکست و نشست از پی شروع می‌شود و تا بالاترین قسمت ساختمان ادامه می‌یابد که برای تعمیر آن، به این صورت عمل می‌کنیم‌.

-مسیر ترک را در کف سازی دنبال می‌کنیم و با برداشتن کف سازی به پی می‌رسیم‌.

-تعمیر از پی شروع می‌شود‌. با کرسی چینی جداره ترک را جهت به وجود آوردن پیوند خالی‌ می‌کنیم‌.

-پس از بنایی ترک مذکور، در عمق دیوار اندود و سفید کاری انجام می‌دهیم.